Guð er hugtak

Ef ég hefði verið spurður um tvítugt hvort ég væri trúaður hefði ég örugglega sagt nei.  Ef hefðu verið til samtök þá sem hétu vantrú hefði ég mjög líklega skráð mig í þau.  Ef ég hefði vitað um tilvist ásatrúarfélagsins þá, hefði alvarlega hugsað um að skrá mig í þau.  Mér fannst svo margt fáránlegt í kristinni trú auk þess sem í manni blundaði uppreisnargirni (það er ekki svona girni til að veiða með).  Að á himnum sæti gamall gráhærður öldungur, að maður hefði gengið á vatni, að maður hefði gefið blindum sýn, að maður hefði breytt vatni í vín, ofurdýrkun á æðri máttarvöld, stríð í nafni trúarinnar o.s.frv. fannst manni alveg út í hött og þykir reyndar ennþá. 

Eftir því sem árin hafa liðið hefur viðhorfið breyst þó að seint verði ég talinn trúrækinn.  Í mínum huga snýst ekki trúin um þetta sem talið var upp hér að framan.  Í rauninni snýst trúin, hvort sem hún er kristin, hindúa, Búdda, Múhameðs eða eitthvað annað, aðeins um eitt grundvallaratriði.  Kærleik.  Að sýna þeim sem maður umgengst kærleik t.d. með því að hjálpa, með því að vera heiðarlegur gagnvart sjálfum sér og þeim sem maður umgengst, með því að sýna öðrum manneskjum virðingu og fleira í þessum dúr.  Í mínum huga er trúin sem sagt lífsmottó frekar en guðadýrkun eða trú á bókstafi.  En ef trú, sama hvaða tegundar hún er, snýst a mestu um kærleika af hverju velur maður sér þá ekki alveg eins Búdda eða Múhameð?  Ég vel mér kristna trú og Íslensku þjóðkirkjuna af því að það er miklu einfaldara að skreppa upp í kirkju til þess að rækta sína trú eða sinna trúarlegum athöfnum heldur en að þurfa að leita eitthvað lengra, jafnvel til Mekka eða Indlands.

Athugasemdir

[DoctorE (IP-tala skráð) 29.4.2010 kl. 10:29]

Menn eiga að þroskast með aldrinum... að menn sem eru rétt búnir að slíta af sér unglingaskónum og fara út í hallelúja fantasíur og svindl... kannski er þetta köfunarveiki sem er að hrjá þig... láta athuga það vinur minn :)