Hlaupið

24.8.2011 | 11:42

Ég ákvað um daginn að taka þátt í Reykjavíkurmaraþoni og skráði mig í hálft maraþon. Ég vissi að ég myndi komast þessa vegalengd, 21,1 km, og setti mér það markmið að vera undir tveimur tímum að hlaupa það. Ég hef hlaupið öðru hvoru án þess að hafa eitthvað sérstakt prógramm en hleyp mér aðallega til skemmtunar og heilsubótar en svona hlaup virka á mig eins og líkamlegt og ekki síður andlegt Detox. Þegar ég var lagstur upp í rúm kvöldið fyrir hlaup hafði ég smá áhyggjur af því að ég myndi sofa lítið um nóttina og vera þarafleiðandi illa upp lagður í hlaupinu þar sem ég deildi tveggja manna rúmi með tveimur sonum mínum, og það í Kópavogi. Út frá þessum hugsunum sofnaði ég og svaf eins og ungabarn og vaknaði við vekjaraklukkuna kl 6:30 en þá var réttur tími fyrir mig til að snæða morgunmat. Hafragrautur með rúsínum og kanilsykri og banana áttu að veita mér næga orku til þess að komast í gegnum megnið af hlaupinu. Upp úr átta var svo tímabært að skunda af stað niðrí bæ. Veðrið var eins og best verður á kosið til hlaups, logn, bjart og temmilega heitt. Ég lagði bílnum í hæfilegri fjarlægð og notaði tækifærið og hitaði aðeins upp með því að skokka og hlaupa til skiptis niður í Lækjargötu. Eftir því sem nær dró varð stemmingin meira og meira áþreifanleg, blanda af tilhlökkun og spennu.

Svo kom að því að hlaupið var ræst, öll strollan leið af stað meðfram tjörninni og allstaðar var fólk að hveta hlauparana til dáða við upphaf hlaupsins, þetta fyllti mann kappi og gleði enda sást gleðin í andlitum allra keppenda sem flestir voru brosandi. Svo var hlaupið áfram og þegar beygt var inn á Lynghaga voru allir íbúar götunnar held ég komnir út á gangstétt með potta pönnur flautur, básúnur og sekkjapípur til að hvetja, sumir í náttsloppunum, og enn fylltist maður orku við hvatninguna. Ókei það voru kannski ekki básúnur og sekkjapípur en hitt var allt og kannski meira til. Á Ægissíðunni var blásarahljómsveit að spila og þegar ég hljóp framhjá hljómaði Gonna fly now úr Rocky. Verulega hvetjandi. Var ég búinn að segja að veðrið var frábært? Ég hafði ákveðið að sleppa fyrstu drykkjarstöðinni sem var eftir þrjá eða fjóra kílómetra en tók þá næstu sem var eftir sjö km. Á Seltjarnarnesinu var önnur hljómsveit að spila en sú hljómsveit spilaði blús sem mér fannst ákaflega viðeigandi þar sem sumir voru að byrja að þreytast á þessum kafla. Áfram var hlaupið og þegar út á Sæbraut var komið var búið að leggja 10 km að baki en ég var þar á 54 mínútum, þannig að plottið um að vera undir tveimur tímum stóðst ennþá fyllilega. Skömmu síðar mætti ég fyrsta hlauparanum sem var að koma til baka og var að klára, hann hljóp þetta stóstígur og hraðskreiður eins og gæðingur í slaktaumatölti og síðar frétti ég að hann hefði sett íslandsmeti í hálfu maraþoni, þannig að þetta hlaup er komið á spjöld sögunnar. Já og veðrið var gott. Áfram var haldið og smátt og smátt fór þreytan að segja meira til sín en eftir rúma tuttugu kílómetra beygði ég inn í Lækjargötu og hljómsveitin spilaði og söng Go Johnny go go og það var það dásamleg tilfinning að sjá mannfjöldann æpa og öskra þegar síðustu metrarnir voru lagðir að baki og hlaupið yfir marklínuna. Tíminn 1:58 þannig að ég náði markmiðinu. Þetta var ógleymanlegur atburður og svo sannarlega verður stefnt á að fara í Reykjavíkurmaraþon að ári.

Restinni af deginum var svo að mestu varið í að fylgjast með menningarviðburðum í miðbænum og að sjálfsögðu var farið á útitónleika um kvöldið þar sem Mugison gerði góða hluti og líka Of monsters and man en þau eru að fara að gefa út disk í september sem ég held ég verði bara að kaupa mér. Já og veðrið, það var fínt.

Flokkur: Bloggar | Facebook