Matur

Um leið og ég sporðrenndi tungunni úr seinni sviðakjammanum af mókollótta hrútnum í gærkvöldi varð mér hugsað til þess matar sem forfeður okkar neyttu. 

Þá var matur bara matur.  Nú er þetta orðið töluvert flóknara.  Kannski of flókið. Þorramatur er til dæmis ekki venjulegur matur, heldur eitthvað sem aðeins er snætt á ákveðnum árstíma eða við ákveðin tækifæri.  Forfeður okkar kölluðu þetta einfaldlega mat.  Það sama er hægt að segja um villibráð.  Villibráð er líka eitthvað sem forfeður okkar kölluðu bara mat og voru ekki að flækja það neitt meira.  Það þótti ekki tiltökumál þó að bóndi kæmi heim með sel a öxlinni, slengdi honum á eldhúsborðið og segði:  "Eldaðu þetta kona".  Nú þykir afar hátíðlegt og sumum þykir fínt að borða villibráð og það er ekki gert nema örsjaldan.  Svo er það lífrænt ræktað hráefni. Nú þykir það annað hvort fínt eða merki um sérvisku (ég ætla ekki að segja snobb eða fáfræði) að neyta aðeins þess sem er lífrænt ræktað.  Í gamla daga var allt lífrænt ræktað og auðvitað var það einfaldlega bara matur.