Snjótindur

Hann hefur blasað við mér frá árinu 1968, með nokkrum hléum þó.  Snjótindur.  Hæsti toppurinn á Lónsheiðarfjallgarðinum, eða ætti maður frekar að segja Lónsheiðarhálsinum af því að tindurinn sjálfur
er ekki nema um 760 metrar samkvæmt mínum heimildum.  Löngunin til að fara þarna upp hefur smátt og smátt farið vaxandi, sérstaklega síðustu tvö þrjú árin, ekki síst eftir að ég tók þátt í gerð gönguleiðakorts fyrir fjórum árum og þá var því haldið fram að frá Snjótindi væri jafnvel besta útsýni í hreppnum.  Þrátt fyrir smæð sína hef ég þó ekki séð mér fært að fara þarna upp fyrr en í gær að við Óli Bjösss ákváðum að láta slag standa og skella okkur á toppinn.  Snjótindur var snjólaus en væntanlega dregur hann nafn sitt af því að við toppinn á honum eru snjófannirnar hvað lengst að hverfa af þeim fjöllum sem eru þarna í kring.

Margir ganga á tindinn af gamla Lónsheiðarveginum en við ákváðum að fara upp frá Fauskaseli, þ.e. Norðaustan við Þvottárskriður.  Við vorum þannig í skjóli fyrir vindi mest alla leiðina auk þess sem við höfðum tækifæri á að skoða Svarthamravatn og Haukstjörn án mikils auka labbs.  Gangan upp var frekar létt, tók rúma tvo tíma.  Eftir því sem ofar dró opnaðist meira og meira útsýni og skyndilega vorum við komnir á toppinn með heiminn að fótum okkar.  Og ekki urðum við fyrir vonbrigðum með útsýnið.  Við ákváðum að fara ekki að vötnunum, heldur létum við það duga að skoða þau úr fjarlægð en kannski verður farið seinna að þeim.  Samkvæmt gönguleiðakortinu á gangan að taka um tvo tíma en þá er ekki tekið inní að það þarf að komast til baka, sem flestir vilja sennilega.  Ganga á Snjótind er vel þess virði að fara hana og maður á ekki að þurfa að humma það fram af sér,  hún er frekar létt en erfiðasti hlutinn af henni er, eins og með svo margt,  leiðin frá sófanum í stofunni og út um útidyrnar.