Staðarskáldin II

Annar í röðinni af staðarskáldunum er Hjálmar Guðmundsson frá Fagrahvammi ( F: 1897 - D: 1961).  Hjálmar orti fjöldan allan af lausavísum, mest af því ferskeytlur þar sem umfjöllunarefnið var menn og málefni líðandi stundar.  Sennilega hefur hann ekki skrifað mikið hjá sér heldur frekar lagt þær á minnið en gaman væri nú samt að athuga hversu miklu væri hægt að safna saman af því sem menn ennþá kunna og því sem skráð hefur verið niður, en eitthvað er til á Héraðsskjalasafni Austurlands.  Hjálmar á fjöldan allan af afkomendum á Djúpavogi og víðar og ef til vill eiga afkomendur hans eitthvað meira af kveðskap í fórum sínum.  Full ástæða væri til að taka þetta allt saman í hefti þó ekki væri nema fyrir skyldmenni hans að eiga.   Hjálmar byrjaði ungur að yrkja og fyrsta vísan sem til er eftir hann er sennilega frá því að hann var aðeins fjögurra ára gamall en hún varð til eftir vonsku veður og er svona:

 

Hurðirnar fjúka af hjörunum

Hvellur strengur í fjöllunum.

Það er skítt fyrir skollunum

Því skínandi sól er á vorin.

 

Ein birtist á prenti en hana orti Hjálmar fyrir systur sína þegar hann var níu ára.

 

Illa liggur á henni

að henni sækir húmið.

Fer hún mamma frá henni

og fleygir henni í rúmið.

 

Veðurfarið virðist hafa verið honum nokkuð hugleikið en þó nokkrar vísur eftir hann tengjast veðráttunni:

 

Þriðjudagur: 27. mars 1962
Norðaustan kaldi, frost.

Svelluð jörð og sólin mött
seinkar vini þráðum
-hér fer allt í hund og kött
ef hlýnar ekki bráðum.

Mánudagur: 9. apríl 1962 (fimmtíu ára þegar þetta er skrifað og birt)
Austan snjókoma, frostlaust, hrafnagusa.

Hrafnagusan hrellir lýð
hún er löngum brellinn,
annað hvort með austan hríð
eða norðan hvellinn.

 

Það litla sem ég hef séð eftir Hjálmar eru allt saman ferskeytlur, kveðnar við dagleg störf og hin ýmsu tækifæri og hér er ein í viðbót með innrími og alles, kveðin á leið heim úr fiskiróðri:

 

Handa stillir vindur voð

Varla grillir strendur

Landa milli gengu gnoð

Gulli fyllast hendur