Def Leppard

Jæja jæja, allt í lagi, ég get ekki þagað lengur yfir þessu.  Ég verð að fá að tala.  Ég held að mér líði eins og þeim sem hefur setið andspænis öðru fólki og sagt t.d. "Ég heiti X og ég er alkóhólisti".  Nú verð ég að viður kenna eitt. Ég heiti Kristján og ég hélt upp á Def Leppard þegar ég var yngri.

Ætli það hafi ekki verið árið 1985 sem þetta byrjaði.  Ég tók upp tvö lög með þeim úr lögum unga fólksins, sem ég held að Þorsteinn joð hafi stjórnað þá.  Þetta voru lögin Too late og Rock of ages.  Stuttu síðar áskotnaðist mér svo hljóðsnælda með öllum lögunum af breiðskífunni Pyromania og ég man að lagið Photograph var mikið spilað.  Þetta var allt mjög töff, melódíurnar og útsetningarnar voru sennilega það sem kveikti áhuga minn.  Útlitið skipti ekki máli þá.  Þetta var líka einhvern veginn rökrétt framhald af hlustun á Deep Purple, Whitesnake, Rainbow og Van Halen. 

Svo missti trommarinn aðra höndina í bílslysi og það var mjög töff að einhentur trommari væri að spila í heimsfrægri rokksveit.  Árið 1987 kom svo út breiðskífan Hysteria sem maður náttúrulega keypti og dásamaði enda voru goðin yfir alla gagnrýni hafin og á þeim tíma voru það lögin pour some sugar on me og love bites sem stóðu upp úr.  Svo liðu árin og ekki var minnst á Def Leppard, en að því kom að nafn sveitarinnar fór að heyrast stöku sinnum og þá fylgdi yfirleitt glott eða hæðnishlátur enda hafði sveitin fallið úr því að vera svöl rokkhljómsveit niður í það að þykja eitt af því hallærislega sem einkenndi níunda áratuginn eða eighties eins og þetta tímabil er gjarnan kallað á íslensku.  Það var því alltaf hálf vandræðalegt þegar hinir og þessir voru að hlægja að þessum fyrrum átrúnaðargoðum en auðvitað reyndi maður að kreista upp hlátur til samlætis þegar það átti við til þess að leyna skömminni.  Það sem varð kveikjan að þessum skrifum var Rock of ages en ég sá auglýsta bíómynd með þessu nafni fyrir nokkrum dögum og hef ekki getað hætt að hugsa um Def Leppard síðan með smá dassi af sektarkennd. En nú segi ég hingað og ekki lengra.  Ég er búinn að viðurkenna mistök mín en héðan í frá mun ég standa með mínum mönnum.  Þeir voru börn síns tíma, fórnarlömb aðstæðna en náðu því sem margur nær aldrei, að verða heimsfrægar rokkstjörnur