Sprett úr spori

Laugardagur var sannkallaður maraþondagur.  Ég hafði fyrr í sumar skráð mig í Reykjavíkurmaraþon en í fyrra hljóp ég hálft maraþon og það var svo bráðskemmtilegur viðburður að fljótlega var ákveðið að fara aftur á þessu ári.  Spurningin var bara hvort ég ætti að taka hálft maraþon aftur og reyna að bæta tímann minn eða bæta við mig og fara heilt maraþon.  Niðurstaðan varð að ég skráði mig í heilt maraþon.  Ég var búinn að vera í meðallagi duglegur að hlaupa en ýmislegt hindrar mann í að æfa eins vel og þyrfti.  Ég hafði aldrei hlaupið svona langt áður og því var fyrsta markmiðið að komast alla leið.  Annað markmið sem var sett út frá því sem ég hafði hlaupið styttri vegalengdir á, var að hlaupa þetta á 4 - 4 ½ tíma.  Svo las maður sig aðeins til um svona og það sem maður græddi helst á því var að maður þarf að vera viðbúinn því að hlaupa á vegg eins og það kallast skömmu eftir 30 km.  Þá er ráðið að hægja á sér og innbyrða orku til að klára hlaupið.  Margir segja líka að svona hlaup sé ekki síður andleg raun en líkamleg. 

Þegar ég nálgaðist Lækjargötuna í blíðskaparveðri á laugardagsmorguninn heyrði ég óm af Born to run með Bruce Springsteen í hátalarakerfinu og jafnframt fór eftirvæntingin hjá hlaupurunum vaxandi.  Kári Steinn Karlsson ólympíumaraþonhlaupari ræsti svo hlaupið og mannhafið rann af stað.  Alls staðar meðfram götunum var fólk að hvetja hlauparana til dáða.  Allt gekk að óskum og eftir 30 km var ég búinn að vera 3 klst á hlaupum, allt samkvæmt áætlun.  Eftir c.a. 32-33 km fóru verkir í kálfum að gera vart við sig sem varð til þess að heldur dró úr hraðanum.  Var þetta veggurinn? Ég veit það ekki, ég allavega fékk mér orkugel og dröslaðist áfram og oft á tíðum hugsaði ég um það sem Lance Armstrong sagði: "Pain is temporary, quitting lasts forever" þannig að ekki kom til greina að gefast upp.  Þegar um 37 km voru að baki voru verkirnir komnir í lærin og enn styttust skrefin og hægðist á manni.  Það eru til ýmiskonar trikk sem hlauparar nota til að reyna að gleyma sársaukanum sem fylgir síðustu kílómetrunum s.s. Að reikna flókin reikningsdæmi í huganum, syngja lag, lofa sjálfum sér verðlaunum að hlaupi loknu og ýmislegt fleira.  Þegar 40 km skiltið birtist svo þá var eins og létti á manni,  aðeins tveir km eftir, skrefin lengdust aftur og það var afskaplega ánægjulegt að hlaupa inn Lækjargötuna meðfram mannfjöldanum og ná að klára heilt maraþon með sóma, reyndar á frekar slökum tíma 4 ½ klst sem er reyndar innan þeirra marka sem búast mátti við.  Að hlaupi loknu var gott að setjast niður teygja á og fá sér vatn og saltkringlu.  Ég hafði ekki lyst á meira Powerade enda búinn að innbyrða það öðru hvoru allt hlaupið.  Svo var haldið í sund til þess að láta þreytuna líða aðeins úr sér en það var svo sem ekki hægt að slóra mikið þar af því að ég þurfti að ná flugi á Egilsstaði þar sem ég átti að spila á Dansleik í Valaskjálf.  Ég bjóst við mikilli þreytu þegar færi að líða að balllokum en stemmingin og gleðin á ballinu var ekki síðri en í Lækjargötunni og þreytan kom aldrei yfir mig.  Það var samt gott að leggjast á koddann um hálf fimm leitið  enda ekki hægt annað en að vera sáttur eftir svona góðan dag.