11. júní 1977

Fyrir nokkrum dögum spilaði Ísland landsleik við Slóvena á Laugardalsvelli.  Leikurinn, sem ég missti af þrátt fyrir að vera sýndur í sjónvarpi tapaðist reyndar 2:4,  en það er algjört aukaatriði í þessum pistli. Mér barst það til eyrna að tveir ungir drengir héðan úr plássinu hefðu fengið að fara að horfa á leikinn og það varð til þess að ég ferðaðist aftur í tímann, nánar tiltekið til 11. júní 1977.   Þá var ég tæplega níu ára gamall og fékk í fyrsta sinn að fara að horfa á alvörufótboltaleik með föður mínum.  Og auðvitað er þetta eitthvað sem maður man alla ævi.  Veðrið í Reykjavík var fullkomið til fótboltaiðkunar,  rignt hafði um nóttina þannig að völlurinn var blautur, skýjað var og logn.  Íslensku leikmennina þekkti maður auðvitað mjög vel enda var vel fylgst með fótbolta, þrátt fyrir að internetið væri ekki komið til sögunnar, Bjarni fel sýndi vikugamla leiki úr enska boltanum á RÚV og ekkert sjónvarp væri á fimmtudögum og í júlí en í gegnum fréttir og dagblöð fékk maður fótboltafréttir.  

Það voru einkum fjórir leikmenn sem voru í mestu uppáhaldi á þessum tíma.  Það voru þeir Ásgeir Sigurvinsson sem spilaði með Standard Liege í Belgíu á þessum tíma,  Jóhannes Eðvaldsson sem spilaði með Kenny Dalglish og félögum í Celtic og svo Valsararnir Sigurður Dagsson, hinn sköllótti berhenti markmaður og Ingi Björn Albertsson, markaskorari af guðs náð.  Hjá Norður Írum var aðalstjarnan markvörðurinn Pat Jennings sem hafði leikið fyrir Tottenham í nokkur ár en var á þessum tíma að ganga til liðs við Arsenal og var talinn einn af bestu markvörðum heims á þeim tíma. 

Rúmum klukkutíma fyrir leik var lagt af stað ofan úr Árbæ á rauðu Volkswagen bjöllunni og haldið niður að Laugardalvelli.  Annað eins bíla og mannhaf hafði ég aldrei séð en um tíuþúsund manns voru á leiknum.  Við vorum í stæði á ágætisstað og á meðan liðin hituðu upp þrammaði lúðrasveit hring eftir hring og lék lög til að kynda undir stemminguna.  Svo var flautað til leiks, hvítklæddir Íslendingar gegn grænklæddum N-Írum og íslenska liðið sótti í áttina að Laugardalshöll í fyrri hálfleik.  Ísland, Ísland, Ísland hljómaði eins og þrumugnýr um Laugardalinn þegar Ísland sótti.  Eftir um hálftíma leik fékk Ingi Björn sendingu inn fyrir vörnina og setti boltann fram hjá Pat Jennings og í netið.  Það var eins og eldgos væri að hefjast, slík voru fagnaðarlætin í áhorfendum.  Eftir þetta gerðist fátt markvert en þó man ég vel eftir lyktinni af pulsunum sem voru seldar í hálfleik. 

Svona viðburðir líða manni seint úr minni og kannski verður það líka þannig með drengina tvo sem fóru um daginn frá Djúpavogi til Reykjavíkur, gagngert til að horfa á landsleik í fótbolta í fyrsta skipti.