Útrásarvalkyrjur

Í dag lauk bóklega hluta skipstjórnarnámskeiðsins (Day skipper) en þessi og síðasta vika hafa verið undirlagðar í lærdómi og einkunni fyrir þetta var very good sem er eins gott og hægt er að fá.  Verklegi hlutinn mun svo taka eina viku og byrjar þann 22. þessa mánaðar og væntanlega verður siglt þvers og kruss um Scapaflóann og hin ýmsu siglingamerki og innsiglingar skoðaðar.  Það sem þetta námskeið hefur gert mér auk þess að bæta siglingakunnáttu er að æsa upp í mér löngun til að sigla en nú vonast ég eftir að fá að taka þátt í að sækja vinnubátinn okkar til Írlands og sigla honum hingað upp eftir.  Þetta er um 570 mílna löng leið og tekur því nokkra daga með stoppum hingað og þangað. Til samanburðar þá eru um 480 mílur milli austfjarða og Orkneyja.  Eftir þetta námskeið hefur líka kviknað áhugi á að sigla á skútu frá Orkneyjum til Íslands með viðkomu í Færeyjum en það er eitthvað sem hefði aldrei hvarflað að mér áður. Þó er nú ekki líklegt að af þessu verði a.m.k. ekki í bráð af því að ég á ekki skútu og þekki engann sem á skútu í þetta verkefni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nú undir kvöld fékk ég heimsókn en þær mæðgur Íris og Brynja ætla að vera hjá mér fram yfir helgi og lentu heilu og höldnu hér í Kirkjuvogi eftir ferðalag þar sem gekk á ýmsu.  Þær fengu sér ný vegabréf sem voru sótt til í þeirra umboði til sýslumannsins í Kópavogi en um kvöldmatarleytið í gær þegar umslagið var opnað vantaði vegabréfið hennar Brynju.  Það varð því uppi fótur og fit af því að ekki var útlit fyrir að þær kæmust í langþráða heimsókn þar sem flugið var klukkan rúmlega sjö í morgun og sýsluskrifstofan auðvitað ekki opin á þessum tíma.  Eftir frekari eftirgrennslan var útlit fyrir að ekkert væri hægt að gera.  Íris leitaði að öllum sem báru nafn sýslufulltrúans á facebook og ja.is og sendi öllum skilaboð og hringdi í alla og loksins fannst maðurinn.  Þetta leiddi til þess að einhver dásamleg kona sem vinnur hjá sýslumanninum í Kópavogi gerði góðverk, mætti á sýsluskrifstofuna í náttbuxunum og fann vegabréfið fyrir þær.  Þær komu sér því vel fyrir í Icelandair vélinni í morgun tilbúnar að svífa í átt til Skotlandsstranda. Og svo var beðið. Og aðeins lengur. þegar klukkan var að verða níu mjakaðist vélin loksins af stað en auðvitað leiddi þetta til þess að þær misstu af fluginu frá Glasgow til Kirkjuvogs, þrátt fyrir hlaup og sérfylgd um flugstöðina.  Loganair flýgur hér á milli og er alla jafna töluvert á eftir áætlun nema í morgun hittist þannig á að Loganairvélin var á réttum tíma.  Það þurfti því að bregðast við með einhverjum hætti og þó nokkur hluti starfsfólks Scottish Sea Farms fór í það að leita leiða til að koma þeim alla leið.  Niðurstaðan varð sú að þær tóku rútu til Edinborgar og flugu þaðan til Kirkjuvogs nú undir kvöld.  Það fyrsta sem Brynja sagði þegar hún var lent var "Eru einhverjir múslímar hérna"?  Aumingja Ívar Orri missti af öllum þessum ævintýrum en ég er viss um að hann og Íris hefðu haft gaman af að upplifa þessi ævintýri saman.  Þær mæðgur komu líka færandi hendi.  Nei, ég er að plata, þær færðu mér ýmislegt annað en hendi en þær ásamt Karen sendu mér harðfisk, íslenskt páskaegg, íslenskt remúlaði, steiktan lauk og SS pylsusinnep þannig að ég bind góðar vonir við að ég geti fljótlega matreitt pulsur sem líkjast þeim sem tilreiddar eru á Fróni. Það verður svo spennandi að fylgjast með ferðum þeirra þegar þær fara til baka og helst hefði þurft að fá einhvern til þess að taka það upp.  Það yrði án efa góður raunveruleikaþáttur.