Hull

Í fyrradag var ég sendur til Hull til þess að fara yfir fáein atriði með bátasmiðum sem eru þar að smíða hraðbát fyrir stöðina okkar.  Um er að ræða fyrirtækið Seahorse Marine og er þeir að smíða bát úr PE plaströrum og plastplötum, 9 metra langan, 3 metra breiðan, með díselvél og jet drifi, yfirbyggðan með sætum fyrir 8 manns, hámarkshraði rúmlega 30 sjómílur á 60mín.  Smíðin gengur vonum framar og reiknað er með að báturinn verið tilbúinn fyrir næstu mánaðamót. 

Hull, þessi gamalgróna hafnarborg, kom mér á óvart.  Ég bjóst við meiri iðnaðarborg en þar býr líka fólk.  250.000 stykki.  Hull er í austur Jórvíkurskíri og sendur við Humber sem er flói sem gengur inn í austanvert mið England.  Hluti af borginni er undir sjávarmáli og þar eru flóðavarnir, svokallaðar hafnarlokur (hljómar eins og skyndibiti)sem verja heimili um 10000 manns fyrir sjávarföllum og flóðum.  Í borginni er lítið um gamlar byggingar af því að Hull varð verst úti allra borga í Englandi í síðari heimsstyrjöldinni en um 95% allra húsa í Hull voru jöfnuð við jörðu.  Í Hull ríkti velmegun fram eftir síðust öld en eftir þorskastríðið milli Englendinga og Íslendinga varð efnahagsleg hnignun í borginni, svokölluð kreppa, en nú hefur hún náð sér á strik aftur þó að nú sé ekki einn einasti fiskmarkaður þar og engin útgerð.  Þeir eru líka ófáir íslensku sjómennirnir sem hafa farið í siglingu til Hull, komist í kynni við innfædda og komið heim með litasjónvörp eða önnur heimilistæki og varning sem var erfitt að fá á Íslandi eða var of dýr þar.  Ég varð aldrei svo frægur að komast í siglingu.  eitt helsta kennileiti borgarinnar er brúin yfir Humber en byggingu hennar lauk árið 1982 og var hún á þeim tíma stærsta hengibrú í heimi, 155m há og 2,2 km löng, stórfenglegt mannvirki.  Í Bretlandi eru eins og flestir vita hinir frægu rauðu símaklefar.  En ekki í Hull.  Þar eru þeir hvítir af því að Hullverjar eiga og reka sitt eigið símafyrirtæki og geta því ráðið litnum á símaklefunum.  Ég er reyndar alveg gáttaður á öllum þessum símaklefum hér á Bretlandseyjum.  Þeir eru út um allt. Ég hefði haldið að allir væru komnir með lítinn sætan síma til að hafa í vasanum.  Ég man t.d. bara eftir einum símaklefa á Íslandi og hann er á Egilsstöðum.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ekið yfir brúna.

 

 

 

 

 

Úr Hótelglugganum.

Í Hullborg gisti ég á hóteli og það er stundum svolítið sérstakt að gista á hóteli.  T.d. er á herbergjunum hægt að hita sér kaffi eða te, strauja, og svo er biblía og stundum nál og tvinni.  Auðvitað sest maður niður og les í biblíunni og saumar á meðan maður sötrar teið í nýstraujuðu buxunum sem maður er búinn að hafa áhyggjur af allt ferðalagið að séu óstraujaðar.  Já og auðvitað með nýblásið hárið.  Eins og Eyjólfur Kristjánsson var í denn.

Ekki náði ég að skoða eða gera mikið í Hullbæ en þó var bátasmiðurinn svo vinsamlegur að bjóða mér á veitingastað í miðbæ Hull.  Veitingastaður þessi heitir Wings og er einn af þeim betri sem ég hef farið á um ævina.  Þar eru hlaðborð. Ítalskt hlaðborð, Indverskt hlaðborð, Kínverskt hlaðborð, tælenskt hlaðborð, japanskt hlaðborð, breskt hlaðborð, eftirréttahlaðborð og aukaréttahlaðborð, allt hólfað niður þannig að einkenni hvers og eins nær að halda sér og maturinn var unaðslega góður.  Þarna er hægt að velja á milli um 150 rétta en ég náði ekki að smakka "nema" svona 10 og ég var líka saddur fram að hádegi í dag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sólsetur norðan við Newcastle.