Stinky Bill

Þegar ég steig upp á bryggjuna í ok vinnudags seinnipartinn á fimmtudag og fór að ganga frá björgunarvesti og persónuhlífum kom maður haltrandi í áttina til mín, sennilega með annan fótinn styttri, og gaf sig á tal við mig.

"Langir vinnudagar hjá ykkur"? sagði hann með hreim sem greinilega var frá Suðurríkjum Bandaríkjanna.

"Nei, þetta er nú bara nokkuð venjulegur dagur" svaraði ég enda var klukkan um fimm.

"Já ég er að bíða eftir ketti" svaraði hann.  Hvernig svarar maður þessu? Mér datt aðeins eitt gáfulegt svar í hug.

"Nú"?

"Já hann kemur einhverntímann fyrir klukkan sex".  Þetta var furðulegt, mjög furðulegt og eins og Íslendingi sæmir fór ég að tala um veðrið af því að ég vissi ekki hvernig ætti að svara þessu.

"Eh, já allavega er nú veðrið til þess" enda er veðrið búið að vera alveg stórgott síðustu vikur.

"Ert þú á bátnum þarna Lady Jean"?

"Nei ég er hjá hinu fyrirtækinu"

"Nú hvaða fyrirtæki er það"?

"Scottish Sea Farms"

"Ahaaaa mikilvæga fyrirtækið" Og nú varð mér starsýnt á tennurnar í manninum sem voru með þykka gula skán og hafa sennilega aldrei verið burstaðar.

"Jaaa ekki veit ég það en við reynum að gera okkar besta".

Og þessar göfugu samræður áfram á þessum undarlegu nótum.

Morguninn eftir þegar ég kom í vinnuna var ég svo spurður að því hvernig samræðurnar við Stinky Bill hefðu gengið fyrir sig.  Það kom sem sagt í ljós að Billy þessi sem hefur viðurnefnið Stinky (Illa lyktandi) er úr ríkri Bandarískri Suðurríkjafjöskyldu sem einhverra hluta vegna endaði á einni af fámennari eyjum Orkneyja, Egilsey þar sem búa um 20 manns og þar býr hann með manni sem aldrei fær að fara út á meðal almennings.  Kannski var hann sendur á fjarlægan og afskekktan stað af fjölskyldunni sem ekki vildi fá svartan blett á annars fullkomna fjölskyldu.  Hann ber það örugglega ekki með sér að vera úr vel stæðri yfirstéttarfjölskyldu heldur myndu flestir álykta að mamma hans væri systir hans.  Strákarnir sögðu margar góðar sögur af Stinky Bill til dæmis þegar þegar hann kom inn á veitingastað á Hrólfsey og fór úr skónum sem ekki voru lengur skór heldur einhverjar leðurtjásur hangandi á fótunum á honum, grútskítugir með mold, kúaskít og guð má vita hverju fleiru.  Svo gekk hann berfættur inn að afgreiðsluborðinu en eigandinn sem var á bak við varð var við hann þegar hann heyrði krafsið í  risastórum og þykkum tánöglunum þegar hann gekk á flísalögðu gólfinu.  Margar sögur eru til um Stinky Bill eins og þegar hann ætlaði að skipta um kyn, þegar hann fór að rífast við innkaupapokana, þegar hann fór á klósettið í ferjunni og fleiri sem ekki eru birtingarhæfar.  Strákarnir eru að vonast eftir því að gerð verði heimildamynd um Stinky Bill af því að á Egilsey býr líka Þýskur heimildakvikmyndagerðarmaður.

Það var reyndar rétt hjá Stinky Bill að vinnudagurinn á fimmtudag varð reyndar heldur lengri en vanalega, eða 22 tímar. Hann byrjaði klukkan 7 á skrifstofunni en eftir kvöldmat hljóp ég í skarðið í seiðamóttöku fyrir annan stöðvarstjóra hjá SSF.  Ekki vildi betur til en svo að brunnbáturinn fékk rangar upplýsingar og fór á vitlausa stöð þannig að fyrir vikið tók þetta allt lengri tíma en til stóð í upphafi.  Ég lagðist á koddann upp úr fimm og stillti vekjaraklukkuna sem sagði mér að hún myndi hringja eftir 1 klukkustund og 53 mínútur.

 

 

 

 

 

 

 

 

Kirkwall Marina á miðvikudagsmorgun.