Norðureyjaleikarnir og Straumnes.

Nú um helgina var kærkomið helgarfrí en frá því 2. maí hafði ég fengið 2 frídaga.  Það var því mikið í húfi að reyna að nýta helgina vel en auk hefðbundinna heimilisstarfa eins og að fara út að skokka fylgdist ég aðeins með Norðureyjaleikunum sem er íþróttakeppni milli Orkneyja og Hjaltlandseyja.  Keppt er í ýmsum íþróttagreinum og stig gefin fyrir hverja fyrir.

Þegar mig bar að garði var nýhafinn hokkíleikur milli Orkneyskra og Hjaltlenskra meyja.  Orkneysku valkyrjurnar völtuðu yfir stallsystur sínar frá Hjaltlandi og unnu 10-0.  Því næst var knattspyrnuleikur milli pilta frá eyjunum og hann var nokkuð líflegur og endaði með sigri Orkneyinga 4-0.  Það var nóg til þess að Orkneyingar unnu Norðureyjaleikabikarinn þetta árið.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég yfirgaf íþróttasvæðið í ágætu skapi og hélt áleiðis til Straumness þar sem mér hafði verið sagt frá ágætu safni sem þar er.  Sólskin og hlýtt var í veðri og Straumness er fallegur á svona dögum.  Það er samt skrítið að hvenær sem maður fer til Straumness þá sér maður engan á ferli, ekki einu sinni þegar er sólskin og hlýtt.  Orkneyingar eru reyndar með afbrigðum ófríðir og kannski gerir það Straumnes svona fallegan bæ að ekki skuli vera nein ófríð andlit á ferli til þess að varpa skugga á fegurðina.  Allavega gekk ég af stað eftir auðri aðalgötunni í sólskininu og fljótlega kom ég að hannyrðabúð þar sem líka var hægt að fá ís í brauðformi.  Það er alltaf góð hugmynd á sunnudegi í sólskini og hita.  Nei, það er aldrei góð hugmynd í sól og hita, áður en maður veit af er ísinn farinn að bráðna og renna niður handarbak, lófa og fingur.  Eftir að hafa klárað ísinn og sleikt á mér alla höndina upp að olnboga, ekki olnbogann samt af því að það er ekki hægt, var röðin komin að safninu.  Ísinn hafði svo sannarlega ekki gert daginn betri og þegar ég kom inn á safnið var ég umsvifalaust rukkaður um fimm pund í aðgangseyri sem mér fannst heldur ósvífið, en þó greiddi ég upphæðina með semingi.  Það kom líka á daginn að það var lítið varið í þetta safn, þar var hægt að sjá örlítið um heimsstyrjaldirnar, örlítið um viðskiptabæinn Straumnes, örlítið um steinaldartímann, örlítið um hvalveiðar, örlítið um náttúrusögu, aðallega fáeinir illa uppstoppaðir fuglar en þó var athyglisverð sýningin um Orkneyska landkönnuðinn John Rae, sem kannaði helst heimskautasvæði Kanada og er kannski einn merkilegasti sonur Orkneyja.  Heimsóknin á safnið var samt á heildina litið vonbrigði og ekki um annað að ræða en að koma sér heim og bíða eftir að komast aftur í vinnu á mánudagsmorgni.