Noregsferðin 3

Að loknum vel úti látnum morgunverði á fimmtudagsmorgun var farið í heimsókn á fiskeldisstöð sem framleiðir grásleppu en hún þykir áhugaverður kostur til þess að hafa í fiskeldiskvíum þar sem hún fær að éta lús af löxum.  Þegar við komum var verið að bólusetja 12 gramma þungar (eða öllu heldur léttar) grásleppur og binda menn vonir við að það auki lífslíkur þeirra og skilvirkni.  Þegar Norðmennirnir uppgötvuðu að ég væri Íslendingur virtust þeir verða afskaplega glaðir og fóru strax að tala um hvað væri nú gaman að Ísland væri að spila í Evrópukeppninni.  Áætlað var að taka matarhlé og fara svo á aðra svipaða stöð sem framleiðir hreinsifisk en einhverra hluta var ekki tekið matarhlé heldur farið um borð í ferju og svo beint yfir á hina stöðina.  Eftir því sem leið á daginn dvínaði áhuginn á hreinsifisknum í réttu hlutfalli við aukið hungur.  Það sem maður hefði gefið fyrir væna hangikjötssneið með kartöflum, jafningi, Ora grænum baunum og rauðkáli.  Já og kannski blöndu af Malti og Egils appelsíni til að skola því niður með.  Svo ekki sé nú minnst á til dæmis Royal súkkulaðibúðing með smá rjómaslettu í eftirmat.  En það eina sem ég hafði voru skósólarnir.  Upp úr klukkan fjögur komumst við loksins í ferjuna aftur og þar gat ég laumast til þess að kaupa mér norska pulsu, hún jafnast nú engan veginn á við íslenska pulsu hvað þá íslenskt hangikjöt en hún sló nú allavega á sárasta hungrið.  Um kvöldið fórum við svo (loksins) út að borða með norsku Biomar fólki og þar gerði ég þau mistök að panta hrefnutartar í forrétt.  Ég hefði svo sem getað sagt mér það fyrirfram að hrátt hvalkjöt, hrár laukur, hrá eggjarauða og rótsterkt sinnep væri ekki góð blanda og gæti aldrei veitt mér og mínum yndislegu bragðlaukum neina ánægju.  Steikin sem á eftir fylgdi bjargaði þó miklu.  Annars var það athyglisvert að þar sem við sátum úti við eftir matinn og svöluðum þorsta okkar úr bjórglasi, máttum við ekki sitja úti lengur en til kl 23:00 og þurftum því að fara inn en við máttum ekki heldur halda sjálf á hálfum fullum (eða hálftómum ef menn vilja líta svo á það) bjórglösunum inn af því að um meters breiður göngustígur var milli útisvæðisins og innisvæðisins og ef við hefðum vogað okkur að ganga yfir göngustíginn með bjórglösin hefðum við verið að brjóta lög um meðferð áfengis á almannafæri.  Þjónsgreyið varð því að koma út og halda á glösunum fyrir okkur inn.  Af hverju að hafa hlutina einfalda þegar hægt er að hafa þá flókna?

Þar sem flugið til baka var ekki fyrr en eftir hádegi á föstudeginum ákvað ég að fara á stjá upp úr átta á um morguninn til þess að skoða Þrándheim. 

Þrándheimur er þriðji stærsti bærinn í Noregi en þar búa um 170.000 manns.  Á víkingaöld, frá því 997 – 1217, var bærinn höfuðborg Noregs og var þá gjarnan kallaður Niðarós eins og margir vita og þar sat Ólafur Tryggvason Noregskonungur og væntanlega hefur hann sent Þangbrand þaðan, alla leið til Þvottár í Álftafirði til þess að kristna Íslendinga. 

Þrándheimur er ekkert svo ljótur bær en áin Nidelvan sem rennur í gegnum bæinn setur mikinn svip á hann og ekki síður allir þeir bátar sem eru á víð og dreif við ósa árinnar.  Þá er dómkirkjan ósjálfrátt aðdráttarafl þeirra sem heimsækja Þrándheim enda um stóra, fallega og merkilega byggingu að ræða.  Byrjað var á byggingarframkvæmdum við Dómkirkjuna árið 1070 þannig að hún er að verða 1000 ára gömul.  Ég rölti upp að Dómkirkjunni og gekk í hringinn til að dást að stærð hennar og öllum þeim listaverkum sem prýða hana að utanverðu.  Til þess að fara inn í kirkjuna þarf að greiða 90 norskar krónur og ég tvísteig í töluverðan tíma fyrir utan á meðan ég var að velta fyrir mér hvort ég ætti að tíma að láta þessar um það bil 1350 íslensku krónur stoppa mig af í að skoða eða ekki.  Þar sem ég sá ekki fram á að fara aftur til Þrándheims í nánustu framtíð ákvað ég að láta mig hafa það.  Afgreiðslustúlkan, sem hefur áreiðanlega verið nýbyrjuð að vinna þarna af því að hún virtist ennþá hafa gaman af því að gefa upplýsingar og rukka aðgangseyri, sagði með bros á vör að það væru framkvæmdir í gangi í kirkjunni, verið væri að sinna ýmiskonar viðhaldsvinnu vegna þess að fimmtudaginn 23. júní eru 25 ár eru liðin frá því að konungshjónin Haraldur og Sonja voru krýnd í kirkjunni og norska ríkissjónvarpið væri að setja upp allskonar tæki og tól til þess að undirbúa útsendingu frá því og að ef til vill væru sumir hlutar kirkjunnar lokaðir.  Ég ákvað að láta það ekki stöðva mig og gekk inn fullur eftirvæntingar að sjá hvað ég fengi fyrir 90 norsku krónurnar.  Svarið var: Ekkert.  Inni í kirkjunni var mikill hávaði, hamarhögg, borvélar, sagir og verið að draga hluti fram og til baka.  Yfirleitt er þögnin og friðsældin í svona byggingum eitt af því sem maður tekur eftir en því var alls ekki að heilsa þarna.  Allir hliðarsalir voru lokaðir og öll ljósmyndun var bönnuð.  Ég ákvað því að yfirgefa þennan heilaga stað og skoða eitthvað annað.  Vonbrigðin voru það mikil að ég var næstum því búinn að borga 100 norskar krónur til þess að skoða listasafn Þrándheims en sem betur fer náði ég að jafna mig á vonbrigðunum áður en ég fór að álpast til þess að eyða meiri pening í svona rugl. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mynd: Dómkirkjan í Niðarósi (smellið á'ana til að stækk'ana).

Þess í stað tölti ég niður á miðbæjartorgið en komst að því að hluti af miðbænum var lokaður af því að fornleifafræðingar voru að grafa upp miðbæjartorgið þar sem stytta af Ólafi Tryggvasyni gnæfir yfir á hárri súlu.  Þó fann ég sportvöruverslun í miðbænum sem var opin og mér datt í hug að það gæti verið gaman að eiga treyju frá knattspyrnuliði bæjarins Rosenborg sem minjagrip.  Hún kostaði hins vegar um 15.000 íslenskar krónur og það var rúmlega tvöfalt það verð sem ég hefði tímt að borga.  Ég var að verða svangur og það var þá sem það rann upp fyrir mér að nú værum við Noregur að verða búnir að fá nóg af hvor öðrum í bili og að rétti tíminn væri runninn upp til að fara út á flugvöll og fara aftur til Skotlands.