Noregsferðin 4 - Aberdeen

Ég kvaddi sumsé Noreg á föstudaginn og hélt af stað til Aberdeen.  Þetta var sjöunda flugið á fimm dögum og það verður að segjast eins og er að þó að maður sé allur af vilja gerður til að sýna kurteisi og þykjast fylgjast með af áhuga þegar flugfreyjan lýsir hvernig á að klæða sig í björgunarvesti, að útgönguleiðirnar séu þrjár, fremst í miðjunni og aftast, hvernig á að spenna öryggisbelti og taka það af sér og fleira, þá dvínar athyglin smátt og smátt eftir því sem flugunum fjölgar. 

Eftir að hafa verið í Noregi þar sem sólin skein allan tímann og allir virðast vel stæðir og heilbrigðir var ákveðið áfall að koma aftur til Skotlands (það hefur áreiðanlega hvarflað að þér að hvorug þjóðin komst í úrslitakeppni EM) þar sem rok, rigning og grámygla tók á móti mér.  Aberdeen, sem er þriðja stærst borg Skotlands, þykir reyndar frekar grá þó að sólin skíni en hún er stundum kölluð Granítborgin af því að margar bygginar þar eru úr graníti

Í einhverri fljótfærni hafði ég pantað herbergi á Station Hotel, það sem réði mestu um það var frábær staðsetning og lágt verð.  Lágt verð á hóteli með frábæra staðsetningu, er það ekkert dularfullt.  Allavega hallaði herbergið undarlega, efsti punktur var út við glugga en neðsti punktur við dyrnar, vaskurinn var stíflaður, vatnið í sturtunni rann í svona eina mínútu en ákvað svo að taka sér pásu í smástund en renna svo aftur í svona eina mínútu.  Svo klukkan níu um morguninn var bankað og spurt með rámri kvenmansrödd hvort ég vildi herbergisþjónustu í dag.  Hmm er þetta leiðin til þess að gera viðskiptavinina ánægða?  Ég veit svo sem ekkert um hvaða þjónustu var verið að bjóða.

Eftir morgunverð var ekki um annað að ræða en að skoða bæinn aðeins, ég rölti því niður á bryggju, eins og menn gera gjarnan í sjávarþorpum, og höfnin í Aberdeen er stór, mjög stór, og þar var mikið af skipum, þaðan fór ég inn á sjóminjasafnið sem er þar stutt frá.  Það var ágætis heimsókn, fræðandi og skemmtileg og ætli ég hafi ekki verið þar inni í næstum tvo tklukkutíma.  Aberdeen er í grunninn hafnarbær, fyrst voru það fiskveiðar í Norðursjó sem færðu bænum tekjur, síðar var það olían og nú binda menn vonir við að endurnýjanlegir orkugjafar bætist þar við.  Vegna alls þessa eru tekjur Aberdeenbúa hærri að meðaltali en annars staðar í Skotlandi.

Eftir heimsóknina á sjóminjasafnið rölti ég upp á Union Street sem er aðalgatan og ég hafði reiknað með grárri ljótri umferðargötu með venjulegum verslunar og veitingastaðagluggum.  Vissulega voru þeir til staðar en það sem kom mest á óvart var að þegar maður leit upp fyrir tærnar á sér blöstu við fallegar byggingar, sumar með turnum, súlum eða einhversskonar skrauti.

Að loknu bæjarrölti ætlaði ég aftur á hótelið en gekk þá fram á rakarastofu og ég hafði einmitt þörf fyrir klippingu.  Og rakstur líka.  A þessari stofu var boðið upp á eitthvað sem kallast Turkish hot towel shave sem ég að sjálfsögðu ákvað að prófa.  Fyrir þá sem hafa ekki prófað slíkt ættu þeir endilega að gera það en meðferðin byrjar á því að andlitið er fyrst smurt með einhverskonar kremi, síðan er heitt og rakt handklæði lagt yfir andlitið og látið liggja í smástund, svo kemur raksápa og rakstur.  Ég passaði mig á að þegja á meðan Tyrkinn var að dunda sér með raknífinn við barkakýlið á mér en samt langaði mig nú að minnast á að Íslendingar hefðu unnið Tyrki í undankeppni EM og endað fyrir ofan þá í riðlinum.  Ef ég hefði gert það væri ég sennilega ekki að skrifa þessar línur. Að loknum rakstri kom aftur heitt handklæði og svo var byrjað að nudda andlit, háls, hársvörð og axlir.  Eftir þetta komu tyrkirnir með logandi kyndla sem þeir notuðu til þess að svíða smáhár af eyrunum og að lokum var borinn á mig ilmur af vanillu eða einhverju slíku.  Ég neita því ekki að mér leið afskaplega vel eftir þetta þegar ég gekk út með rauð eyru, ilmandi eins og tyrkneskt bakarí.

Næst á dagskrá var að horfa á landsleik Íslands og Ungverjalands og ég hafði mælt mér mót við aðra Íslendinga í Aberdeen og horfðum við á leikinn saman á einhverjum Aberdínskum pöbb.  Fleira markvert gerðist ekki í ferðalaginu en á sunnudag flaug ég aftur til Orkneyja og þegar steig út úr flugvélinni tók á móti mér hinn gamalkunnugi sunnanstrekkingur sem alltaf stöðugt blæs um eyjarnar.