Þokan

Í dag var þokudagur.  Við sigldum inn í fjörð og sáum hvergi land nema þegar við lögðum frá bryggju og svo aftur þegar Svartaskerið birtist rétt fyrir framan okkur.  Við vorum meira að segja næstum því búnir að villast í innsiglingunni á leiðinni út, þar sem ekki sá á milli baujanna í innsiglingunni enda skyggnið ekki nema 50 - 100 m.  Við værum sennilega ennþá á siglingu í firðinum að reyna að rata heim ef við hefðum ekki verið svo heppnir að vera með siglingartæki um borð hjá okkur.

Þokan hér fyrir austan er sögð geta verið afar þrálát en hér eru kjöraðstæður fyrir þokumyndun þar sem hlýja loftið berst af landinu yfir kaldan sjóinn og þéttist við það að kólna (þéttist er kannski of væg lýsing þegar verið er að tala um Austfjarðaþokuna).  Stundum er vitnað í gamlar veðurathuganir frá Teigarhorni þar sem sagðir voru vera yfir 200 þokudagar á ári en svo hefur maður heyrt að Nikkólína gamla sem var á Teigarhorni hafi skráð það sem þokudag ef hún sá þoku í Búlandstindinum þrátt fyrir að ekki væri þoka á láglendi.

En þokan hér getur líka verið þykk.  Stefán Jónsson rithöfundur sagði að þokan hér hafi stundum verið svo þykk, að þegar hann var sendur til að smala kúnum þá hafi hann lent í því að finna andblæinn af vörum kúnna áður en hann sá þær.  Annar maður sagði að þokan væri svo þykk að það mætti negla upp snaga í hana og hengja hattinn sinn á hann.  Þá er sagt að sjómenn héðan sem lenda í þoku, rati með því að hlusta eftir því hvernig öldurnar brotna með mismunandi hljóði á vissum stöðum.  Ég tók mynd af þokunni til að setja hér inn en mér fannst það ekki þjóna tilgangi þar sem hún var alveg hvít.