Stoppað í götin

Í dag var haldið í fjörðinn í dásamlegu veðri, sólskin, logn og sléttur fjörður.  Eitt af verkefnum dagsins var að kafa í kvína með seiðunum sem komu fyrir þremur vikum.  Þannig hefur nú háttað til með þau þorskseiði sem hafa komið á þessu ári að þau eru haldin  þeirri áráttu að naga göt á nótina sem þau eru geymd í fyrstu vikurnar eftir að þau koma og þangað til þau eru farin að taka fóðrið almennilega.  Yfirleitt er um einn legg á möskva að ræða en í þessum nótum er þéttur riðill og þau þyrftu að naga í sundur 4 - 5 samliggjandi leggi til þess að sleppa út, og því er mikilvægt að fylgjast sérstaklega vel með þessu fyrst eftir að seiðin koma.  Reikna má með að nú fari að draga úr þessu þar sem fóðurtaka er farin að aukast. 

Félagi minn, hinn kafarinn, tók með sér tvær nálar með garni og ég eina en á meðan hann byrjaði að sauma þurfti ég að kanna ástandið á dauðfiskaháfnum.  Síðan saumum við og saumum þar til ég er búinn að klára garnið af minni nál og hann af annarri sinni.  Ég fer upp og fæ tvær nýjar nálar með garni svo að við getum haldið áfram.  Ég klára mína og fer til félagans og sé að hann er enn að sauma en heldur var farið að ganga á loftbirgðirnar og við þurftum að fara að huga að því að koma okkur upp.

Á meðan hann var að klára fór ég hring um kvína til að leita að fleiri stöðum til að gera við en fann ekkert og ákvað því aðfara til félagans og láta hann vita að ég væri að fara upp enda farið að ganga all mikið á loftið og þá væntanlega hjá honum líka.  Svo kem ég að staðnum sem hann var að gera við á en þá er nálin hangandi þar með garninu á en enginn kafari.  Þar sem við vorum loftlitlir ályktaði ég sem svo að hann hefði ákveðið að skilja þetta svona eftir til þess að finna þetta aftur á meðan hann færi upp að skipta um kút.  Ég átti 30 bör eftir á mínum og ákvað að klára að rumpa þetta saman í einum grænum og koma mér svo upp.  Á meðan ég var að sauma gekk ískyggilega hratt á loftið, 20 bör, 10 bör, ég náði að klára að sauma og þurfti að koma mér upp. 

Það hefur verið regla að fara rólega upp og taka 2 - 3  mínútna öryggisstopp á 4 - 5 metra dýpi á leiðinni upp eftir köfun í kvíarnar á meðan líkaminn er að jafna sig á þrýstingnum þannig að kafaraveiki geri ekki vart við sig.  Í þetta skipti hafði ég verið að vinna á 6 metra dýpi og loftbirgðirnar komnar niður í 5 bör.  Því var ekki tími fyrir öryggisstopp í þetta skipti heldur varð ég að fara upp eins hægt og ég gat til þess að minnka hættuna á köfunarveiki en á sama tíma eins hratt eins og ég gat til þess að verða ekki loftlaus á leiðinni.  Á sama andartaki og kraninn byrjaði að hífa mig um borð, fyllti ég lungun af síðasta loftskammtinum sem var á kútunum þannig að það mátti ekki tæpara standa.  Á sama augnabliki sá ég mér til mikillar skelfingar að hinn kafarinn var ekki kominn um borð í bátinn og þegar ég leit yfir kvína sá ég hann hvergi.  Fokk í helvíti.  Var nálin hangandi í kvínni af því að hann lenti í einhverjum vandræðum? Var hann liggjandi á botninum í kvínni loftlaus? Þetta gat ekki verið að gerast.  Fokk í helvíti.  Mín fyrsta hugsun var að komast sem fyrst um borð, skipta um kút og svo niður aftur til að athuga málið.   Það tekur svona 15 sekúndur að hífa mann upp úr kvínni um borð í vinnubátinn.  Þessar 15 sekúndur voru óhemju langar, svona eins og 5 mínútur og sennilega hefur hjartað slegið jafn oft þessar 15 sekúndur eins og það gerir á fimm mínútum.  Þegar um borð var komið, renndi ég augunum yfir kvína áður en ég reif allt draslið af mér til að komast sem fyrst út í aftur.  Þá varð ég rólegur aftur en hinn kafarinn kom svamlandi í rólegheitum í átt að bátnum, hann hafði þá verið með hausinn í kafi þegar ég leit yfir kvína í fyrra skiptið. 

Mikið leið manni nú vel að sjá að allt var í lagi og jafnframt var komin staðfesting á því að hann hafði hugsað það sama og ég með því að skilja nálina eftir hangandi á garninu í kvínni.   Ekki varð heldur vart við köfunarveiki enda var dýpið sem við vorum að vinna á ekki mikið.