Hammond

 

Þá er Hammond hátíðinni lokið.  Af þeim sex hátíðum sem haldnar hafa verið var þessi að mínu mati sú skemmtilegasta af ýmsum orsökum.  Á fimmtudagskvöld spiluðum við heimadrengirnir okkar prógramm sem innihélt að þessu sinni eingöngu David Bowie lög.  Persónulega fannst mér þetta prógramm það skemmtilegasta sem við höfufum verið með á Hammond hátíð en fólk hefur verið ófeimið við að klappa manni á bakið eftir tónleikana og jafnvel stoppa mann út á götu til að gefa hrós. 

Föstudagskvöldið var fremur hefðbundið Hammondhátíðarblúsföstudagskvöld,  frábærir flytjendur en blessaður blúsinn er ekki minn melrósestebolli.  Ég er orðinn leiður eftir eitt lag og athyglisbresturinn veldur því að hugurinn hvarflar út af hótelinu og flýgur á brott til hinna ýmsu staða, en öðru hvoru lendir hann aftur inn á Framtíðinni þegar snillingarnir á sviðinu gera eitthvað eftirtektarvert.  Reyndar yljuðu smellir eins og Green onions og Sleep walk manni um nýrnahetturnar.   „Hann getur spilað á Hammondið litla kvikindið"  varð Páli Rózinkranzz að orði, en ungur Hammondleikari,Tómas Jónsson, sýndi ótrúlega fingrafimi sýna á orgelinu.   Auðvitað lék Gummi pje á gítarinn eins og hann væri ekki af þessum heimi og svo voru Jói Hjöllll trommari og Róbert bassaleikari eins og einn maður, svo samstilltir voru þeir í taktvissu sinni.

Laugardagurinn var svo sérstaklega skemmtilegur.  Hinir ærslafullu Baggalútar hituðu upp  fyrir tónleikana með því að lýsa Eurovision kepninni á sinn einstaka hátt, með því að bulla út í eitt um lög, flytjendur og lönd.  Sennilega hefur það verið kostur að þekkja flest lögin og textana sem þeir fluttu og það hefur eflaust gert það að verkum að mér fannst þetta laugardagskvöld það skemmtilegasta af öllum þeim laugardagskvöldum á Hammond hátíð sem ég hef verið á.

Tónleikarnir í kirkjunni á sunnudag voru svo vel til þess fallnir að enda hátíðina.  Jósep Kiss hóf dagskrána með því að þenja sína miklu tenór rödd þannig að vegna titrings í kirkjubyggingunni sem fylgdi háu séunum hafði maður á tímabili smá áhyggjur af stóru glerrúðunum í kirkjunni, eitthvað kosta þær nú og ekki er sóknarnefndin neitt forrík.  Svo tóku Ellen og Eyþór við en Ellen og Jósep eru álíka ólíkir söngvarar og ljón og skógarþröstur.  Þægileg rödd Ellenar og spilamennska Eyþórs urðu þess valdandi að manni leið vel á þessum tónleikum, þetta var svona pínu kósí, enda flytjendurnir í meiri nálægð við áheyrendur en á sviðinu á Hótelinu.

Það hafa sem sagt allir átt að geta fundið eitthvað við sitt hæfi, popp, rokk, jazz, blús, kántrý, klassík og rólegheit.  Nú er bara að byrja að láta sig hlakka til næstu hátíðar.

Hér er svo smá sýnishorn frá fimmtudeginum.