Heimsókn og uppsögn

Um daginn heimsóttu okkur tvær stúlkur úr söludeildinni, Jade og Celine,  ásamt Indverskum kaupsýslumanni, Dutt að nafni,  sem flytur inn mikið magn af fiski til Dubai.  Hann hefur flutt inn töluvert magn af norskum laxi en vill nú helst eingöngu fá lax frá Orkneyjum vegna gæðanna en hann telur að Orkneyskur lax sé besti lax í heimi.  Það kom í minn hlut að sigla með þau norður til Eiðeyjar til þess að heimsækja Phil og hans gengi og að því loknu var farið á stöðina mína.  Veðrið hefði ekki getað verið betra, tuttugu stiga hiti, sólskin og spegilsléttur sjór en þrátt fyrir það vottaði fyrir sjóveiki hjá Jade.  Öll voru þau hæst ánægð með daginn og að loknu ferðalaginu buðu þau mér í kvöldverð á einum fínasta veitingastaðnum hér á Orkneyjum, Foveran. 

Ég var sóttur heim og við stýrið sat Jade.  Hún tók það strax fram að hún væri ekki góður bílstjóri.   Og það voru alls engar ýkjur.  Við höfðum keyrt um það bil tvöhundruð metra þegar hún sveigði framhjá bílum sem var lagt á annarri akreininni og stefndi beint á móti umferð úr gagnstæðri átt á hinni akreininni.  Í stað þess að hægja á sér og hleypa bílunum framhjá, steig hún á bensíngjöfina og aumingja ökumennirnir sem komu úr hinni áttinni þurftu að sveigja út í kant eða upp á gangstétt.  “Æ ég er ekkert góð að keyra svona sjálfskipta bíla” sagði hún.  Ég hélt alltaf að fólki þætti erfiðara að keyra beinskipta bíla.  “Ég ruglast nefnilega oft og stíg á bremsuna þegar ég held að ég sé að fara að stíga á kúplinguna”.  Þegar þarna var komið við sögu komum við að gatnamótum og sveigði strax til vinstri en bílar sem komu úr báðum áttum snarhemluðu til þess að forða árekstri.  Við höfðum aðeins ekið um 500 metra en á þessum stutta kafla var hún búin að stefna lífi okkar í hættu tvisvar og um leið næstum því búin að valda stórtjóni.  Eftir þetta snarhemlaði hún tvisvar sinnum þegar hún hélt að hún væri að stíga á kúplinguna en einhvern veginn tókst okkur að komast lifandi á veitingastaðinn.  Þar heimtaði Indverjinn frá Dubai að fá að keyra til baka. 

Veitingastaður þessi er staðsettur rétt utan við bæjarmörk Kirkjuvogs með útsýni yfir Skapaflóa.  Á túninu fyrir utan voru kýr á beit og inn um gluggann heyrðist öðru hvoru ógurlegt baul þegar við skárum í dýrindis nautasteik sem var borin fyrir okkur.

Þetta var sem sagt hinn besti dagur en daginn eftir beið mín ekki eins skemmtilegt verkefni, sérstaklega ekki eftir jafn góðan dag, en það var að segja upp vinnunni minni þar sem fjölskyldan hefur ekki náð að festa sig í sessi og nú bíða spennandi verkefni eftir mér á ástkæra Íslandinu.  Skrefin inn á skrifstofu svæðisstjórans voru því þung og eftir um hálftíma tvístíg fyrir utan skrifstofuna var ekki um annað að ræða en að láta vaða og auðvitað var gott að losna við þær byrðar af öxlunum.  Nú eru um tveir mánuðir eftir af þessu ævintýri okkar hér og að þeim loknum verða komin tæp tvö ár síðan ég flutti hingað sem saklaus landsbyggðardrengur en fer væntanlega héðan sem goðsögn, reynslunni ríkari.